Izabela Czogała: “Alfons Paschilke – życie i twórczość”

Serdecznie zapraszamy do zobaczenia prezentacji multimedialnej pod tytułem “Alfons Paschilke – życie i twórczość”, którą przygotowała pani Izabela Czogała. Prelekcja będzie dostępna na profilu społecznościowym Facebook Muzeum Ziemi Kociewskiej (https://www.facebook.com/muzeumkociewie) od dnia 9 lutego, od godziny 18.00.

Wykład zatytułowany „Alfons Paschilke – życie i twórczość”. Omawiana postać to typowy przykład współczesnego rzeźbiarza ludowego. Swoim życiem i działalnością artystyczną zapisał się w znamienity sposób na kartach historii Kociewia. A. Paschilke urodził się 14 maja 1919 r. w domu rodzinnym w Brusach na południu Kaszub, jednak całe dorosłe życie spędził na Kociewiu. Pochodził z wielodzietnej rodziny obdarzonej różnymi talentami. Pierwszym materiałem, z którym Paschilke miał styczność w swoim życiu, była glina. To ona posłużyła ujawnieniu energii twórczej drzemiącej jeszcze wtedy w dziecku. Zaczynał także już w wieku chłopięcym rzeźbić za pomocą scyzoryka. Od 1969 roku, po przejściu na emeryturę, zaczął  już na poważnie wynajdywać sobie twórcze zajęcia. Początkowo zainteresowało go tworzywo jakim jest szkło. Od 1978 roku zajął się już wyłącznie rzeźbieniem w drewnie. Tworzył dzieła odwołujące się do jego najbliższego otoczenia – wsi, jak i tego dalszego – poznanego przede wszystkim z książek. Nie stronił od przedstawiania tematyki świeckiej, za pomocą której ukazywał m.in. wiejskie zajęcia gospodarskie. Powstawały nie tylko cykle przedstawiające ludzi przy pracy, ale i scenki rodzajowe, które tworzył we własnym umyśle lub zaobserwował w otoczeniu. Swoimi rzeźbami starał się przedstawiać historię i tradycję tego regionu – Kociewia. Alfons Paschilke żył rzeźbiarstwem. Nieprzerwanie pragnął kształtować swój talent i rozwijać się poprzez wynajdywanie sobie bezustannie nowych, a zarazem trudniejszych tematów do opracowania. Przez ostatnie lata Paschilke pracował nad pentaptykiem wzorowanym na nastawie ołtarzowej Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny autorstwa Wita Stwosza. Można uznać, że było to dzieło jego życia. Najczęstszym gatunkiem drewna, z którego korzystał była olcha oraz osika. Na mniejszą skalę korzystał z kaliny, buku, orzecha, wierzby, dębu czarnego oraz mahoniu, które służyły mu zwykle do mniejszych elementów i detali rzeźbiarskich. Artysta cenił sobie przede wszystkim fakturę oraz charakterystyczną barwę przypisaną każdemu gatunkowi drewna. Wykończone prace pokrywał czasami tylko olejem lnianym. Z powodzeniem wykonywał samodzielne rzeźby pełne oraz płaskorzeźby – reliefy, które stanowią znaczną większość prac. Styl ludowy Paschilke jest połączeniem elementów dość jednolitych i stosunkowo prostych z charakterystyczną dla niego kompozycją. Wspomniana kompozycja rzeźb jest zazwyczaj spokojna, w dużym stopniu poddana symetrii z uwydatnieniem porządku rytmicznego. Rzeźba o zwartej bryle jest opanowana przez statykę. Świątki czy też inne przedstawienia utrzymują się w spokojnym układzie i znieruchomiałej, zastygłej pozycji. W omawianych pracach charakterystyczne jest zastosowanie przeważnie nieco większych proporcji głowy w stosunku do reszty ciała rzeźbionych postaci ludzkich. Uwagę skupia gra rytmicznych nacięć, kontrast partii gładkich w stosunku do zdobionych. Przedstawiając zwierzęta wiejskie, a mianowicie ich sierść, dekorował ją gęstym i drobnym rowkowaniem. A. Paschilke tworzył przeważnie dla siebie, z samej potrzeby i radości tworzenia. Ulegając tej wewnętrznej potrzebie znalazł zrozumienie i podziw dla swej sztuki oraz wzbudził większe zainteresowanie sztuką ludową regionu. Wykład będzie opatrzony licznymi fotografiami.